Hospitaal

Na een lange dag werken is beweging in de vorm van fietsen afentoe nodig. Binnen 2 minuten glij ik uit en val ik op mijn elleboog. ‘Hmm, die blauwe plek is vast vervelend tijdens het pipeteren morgen’. Wanneer ik 5 minuten later mijn mouw oprol zie ik dat het helaas geen blauwe plek is, maar een gat in mijn elleboog. Na korte rondvraag aan wat andere skaters, besluit ik toch maar langs de EHBO te gaan. “Do you think that is fat or bone?’ “Dude, you don’t gotta any fat!’

Na 40 minuten fietsen ben ik op de EHBO in Berkeley. De vraag of zij denken dat het nodig om het te laten hechten wordt aan de receptie beantwoord met een inschrijfformelier. Na een uur wachten neemt een verpleegster me mee om mijn bloeddruk en temperatuur te meten. Vervolgens word ik ondervraagd of ik toevallig drugs gebruik en/of ik suïcidaal ben. Blijkbaar is het een standaardprocedure, maar je zou toch verwachten dat je als eerste naar de klachten van de patiënt vraagt.
Een half uur later krijg ik een bed om op te wachten. Om mij heen hoor ik verschillende keren die ene vraag; ‘Do you’ve got insurrance, sir?’ Het antwoord was pijnlijk genoeg iedere keer nee. Hierdoor voel ik me nogal een mietje, dat ik voor een wond al naar de EHBO ga. Aan de andere kant heb ik wel een zorgverzekering, dus is er geen reden om mijn lichaam te verwaarlozen. Even later komt er een verpleger aan. Met verschillende mappen onder zijn arm en een telefoon geklem tussen zijn schouder ziet hij er nogal onhandig uit. Twee seconden later laat hij zijn telefoon vallen, pakt hem op en loopt weg. Het is misschien niet heel netjes om iemand direct kritiek geven, maar de vraag of hij niet handschoenen had aan getrokken kon ik niet laten. Vervolgens hoor ik verplegers disscusiëren over het feit of ze een patiënt bepaalde materialen wel of niet ‘charged’ hebben. Ik kan ondertussen wel concluderen dat het ziekenhuis hier geen pretje is.

Drie uur en vier hechtingen verder kan ik eindelijk naar huis, om twee dagen later weer op dezelfde elleboog te vallen. Deze keer doe ik het maar met een pleister, wat genoeg blijkt te zijn. Het ziekenhuis stuurt binnekort me de rekening op, zodat ik het aan mijn verzekering kan geven. De dokter was er goed vaag over, het was 100 of 1500 dollar. Maakt ook geen verschil natuurlijk.